من آن گلبرگ مغرورم نمیمیرم ز بی آبی / ولی بی دوست میمیرم در این مرداب "تنهایی"

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کم نامه ی خاموش برایم بفرست / از حرف پرم گوش برایم بفرست 

 دارم خفه می شوم در این "تنهایی" / لطفا کمی آغوش برایم بفرست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

شب من پنجره ای بی فردا / روز من قصه ی "تنهایی" ما 

  مانده بر خاک و اسیر ساحل / ماهی ام ، ماهی دور از دریا

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی

 ساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل "تنهایی" مان

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هرکس به میزانی که "تنهایی" نیاز دارد عظمت دارد و بی نیاز تر است

 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم ، با اشک تمام کوچه را تر کردم ، وقتی که شکست بغض "تنهایی" من ، وابستگی ام را به تو باور کردم

 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

وصال در عشق بس چه دارد حیرانی ، من نگویم رسیدم به وصال ، اما دیده ام ناله ی عاشقی در "تنهایی" ، گریان سخن می گفت ، می کرد حق حق و بی تابی ، ای کاش می شد اینگونه عاشق شد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق من تو باش ، نه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشم ، تو باش تا در دنیای بزرگ "تنهایی" ام تنهاترین باشی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بلندترین شاخه ی درخت ، یک واژه را می فهمد ، و آن هم "تنهایی" ست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم / افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم 

 بیا مثل پروانه های غریب نیاز / به مهتاب شب های "تنهایی" عادت کنیم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  

عشق زاییده ی "تنهایی" است و "تنهایی" نیز زاییده ی عشق

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  

آنگاه که "تنهایی" تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، "تنهایی" بهترین همدم اوست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به "تنهایی" من کن

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست ، نه به زیبایی حقیقت ، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ، جدایی سخت است نه به تلخی "تنهایی"

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان "تنهایی" است ، هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت "تنهایی" م را حس نکرد ، در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

تحمل "تنهایی" بهتر از گدایی محبت است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  

درد غریبیست "تنهایی" و بی کسی ، امان از دلی که دلبر ندارد